SYLVIA EN HET MIRAKEL VAN SCHINNEN

Veel anekdotes zullen altijd in herinnering blijven. Iedere wedstrijd heeft wel ‘iets’. Sommige wedstrijden hebben echter net dat beetje meer. Ook zo het ‘Wonder te Schinnen’.

Lambert Rinkens, Landgraaf 25 mei 2019, 20:25

Een mens verzameld of bewaart van alles en nog wat. Voetbalspullen horen daar ook bij. Menige rijke voetbalclub heeft een ‘museum’ waar men de bezwete shirts of versleten ‘sloffen’ van voormalige sterspelers bewonderen kan. Zou men Op d’r Berg zo een museum hebben, zou er een attribuut in liggen waar de voetballiefhebber niet zo 1, 2, 3 op zou komen. Een pen, eerst nog doodgewoon een pen, maar nu zou diezelfde pen legendarisch zijn.

Uit naar Schinnen

Gewoon een competitiewedstrijd enkele decennia geleden. Het landelijke Schinnen is in het bezit van een voetbalclub die bezoek gaat krijgen van RKSV Sylvia op een mooie zonnige zondagmiddag. De lijnen zijn vers gekalkt, de vlaggetjes in de hoeken geplaatst en de netten hangen. Verder niets bijzonders dus, althans, dat was bij aanvang van de wedstrijd zo, maar op het einde niet meer.

De wedstrijd bij in Schinnen verloopt aanvankelijk zoals wel meer wedstrijden verlopen. Het spel golft wat op en neer en beide clubs hebben hun kansen. Er is echter iets meer aan de hand. Een van de Sylvianen, Hans Roeleveld, weet al bij aanvang dat het weer eens raak is. Zijn ‘lievelingsscheidsrechter’ is, voor hem helaas, ook weer van de partij.

Op de een of andere manier ‘floept’ het niet zo echt met beiden. Het botert niet. Hans is geen gemene speler, allesbehalve. Fysieke inzet: ja, hard spel: ja. Maar niet gemeen. Bij voetbal is lichamelijke inzet toegestaan en daar maakt Hans gebruik van. Een ferme schouderduw op zijn tijd moet kunnen, niks mis mee. Pure pech als de scheids daar anders over denkt. De resterende 21 spelers mogen het wel, Hans niet.

De man in zwart fluit een keer, enkele minuten later gevolgd door het volgende irriterende toontje. Weer enkele minuten later blaast de man alweer op zijn instrument. Hij heeft er zin in vandaag. Muziek is leuk en aardig, een te muzikaal begaafde scheids is echter minder. En wederom komt onze fluitist in actie.

Ditmaal blijkt de man niet alleen muzikaal hoogbegaafd maar ook nog tovenaar te zijn; uit het niets verschijnt de gele flap. Hans ziet dus letterlijk en figuurlijk bijna rood. Hans speelt met passie en inzet. Hij is fel, maar nogmaals hij is een vechter tussen de lijnen, geen schopper.

En ja, het komt zoals het komen moet. Het onvermijdelijke gebeurt. Een volgend duel vindt plaats en de fluitende tovenaar laat weer van zich horen. Hans weet wat er komen gaat. Maar zover komt het niet. Hij heeft een ingeving.

Hij stapt op de man af die inmiddels dolgelukkig zijn schrijfgerei al paraat heeft. Hans Roeleveld is een gulle speler. Hij besluit om de scheids te helpen, neemt de pen uit zijn handen en KNAK. Netjes, zoals het hoort, geeft Hans de scheids zijn pen terug. De heilige vermenigvuldiging van de pen is gebeurd en voetbalhistorie geworden. Het mirakel is geschied, één pen werd twee. Vol ongeloof en meer dan enigszins verwonderd aanschouwd de spelleider zijn nu verdubbeld aantal pennen. Vooraleer de man in zwart ook het rood tevoorschijn weet te halen heeft Hans al in de toekomst gekeken en staat onder de douche.

Wonderlijk genoeg bleek het schrijfgerei nog wel degelijk te werken: een schorsing van 6 weken wegens behulpzaamheid tijdens het schrijven is Hans Roelevelds loon. Het kan verkeren op de Nederlandse velden.

Voetbalpassie & miraculeuze vermenigvuldigingen

Natuurlijk is bovenstaande anekdote niet exact hèt schoolvoorbeeld voor de jeugd te noemen, maar het toont wel de passie waarmee spelers gezegend zijn. Diezelfde passie toont Hans ook al decennia als Sylviaan. Vooral zijn inzet voor de Sylvia-jeugd, onder andere ook jarenlang het begeleiden van de G-spelers (zijn ogen glinsteren nu, na al die tijd, nog steeds). De talloze keren dat er een kamp georganiseerd werd en nog steeds georganiseerd wordt. En dat zijn dan slechts enkele van de vele voorbeelden.

Hans Roeleveld staat daar niet alleen in. Er zijn in de 70-jarige clubhistorie veel, heel veel, vrijwilligers bij hun cluppie betrokken geweest en ook nu nog steeds actief bezig. Zelden of nooit komen zij in het licht van de schijnwerpers. En laten we eerlijk zijn, daar vragen ze ook niet om en ze doen het er ook niet voor. Het is hun cluppie. Het zijn in dit geval hun oranje-zwarte kleuren. Het zijn de onopvallende mensen die langs de lijn staan te genieten als ze zien dat kinderen en volwassenen hun potje voetballen en plezier hebben. Het zijn die mensen die dan stilletjes van binnen intens genieten.

Een andere waarheid is echter; geen enkele club kan zonder. Vrijwilligers die een club draaiende houden door er hun vrije tijd in te stoppen, hun passie en liefde, hun club- en voetballiefde. Het 70- jarig jubileum komt steeds meer in zicht. Een jubileum dat wel eens heel goed niet gehaald zou kunnen zijn als mensen zoals Hans of vrijwilligers er niet zouden zijn geweest.

Generatie na generatie is door hun inzet en passie Sylviaan in hart en ziel kunnen worden. En misschien is dat de mooiste miraculeuze vermenigvuldiging van allemaal.

Met dan aan Jan Huisman voor het aangeleverde fotomateriaal.

Meer informatie over RKSV Sylvia vindt u op: http://rksvsylvia.nl