DAMES BDC’90 ONDER ILONA VENEMA IGNASZ BLIJVEN ONGESLAGEN

Een wedstrijd die vooraf al door handbalvereniging BDC’90 werd aangekondigd als “…een spannende wedstrijd…” Het bleek een uiterst spannende pot met alles wat de handballiefhebber zich wensen kan. Het dames 1 team van BDC’90, onder de bezielende leidng van Ilona Venema Ignasz, blijft dus ongeslagen. Hoe kan dat? Een gesprek met een gedeelte van het BDC’90 kader geeft antwoord op die vraag.

Landgraaf, 17 november 2024, 20:05

Het is grijsgrauw, het regent, het is koud en guur, en het liefst blijft de mens dan binnen. Lekker warm, knus op de bank liggen en verder niks. En dat is dan precies wat hij op deze vroege zondagmiddag beter niet gedaan had. Veel beter had hij de korte, of iets langere, trip naar de sporthal van Strijthagen moeten maken om daar naar de wedstrijd van het dames 1 team van BDC’90 tegen Sittardia DS1 te kunnen kijken. Dan had ie een echt leuke middag met een hele boeiende handbal pot gezien. Een wedstrijd vol spanning, strijd en emotie.

Wedstrijdverslag

Beide teams wilden de winst. Het was echt niet zo dat Sittardia DS1 met halfslachtige bedoelingen afgereisd was naar het Landgraafse. Meteen na het eerste fluitssignaal trokken de Sittardse dames ten strijde, en het was ook meteen raak. Letterlijk binnen enkele seconden na aanvang kon de scheidsrechter meteen weer fluiten om de BDC’90 dames vanaf de middenstip met een 0-1 achterstand opnieuw te laten beginnen. Slechts luttele minuten later verlaat een van de Sittardia dames het strijdperk na het binnenhalen van een gele kaart. Maar het verhaal is duidelijk: Sittardia was gekomen voor winst en echt niet voor minder. Er volgde een gelijkopgaande eerste helft, gelijkopgaand qua kansen, qua doelpunten en ook qua strijdlust.

De tweede helft begon voor BDC’90 allesbehalve denderend. Binnen mum van tijd keken de dames tegen een twee doelpunten achterstand aan. En het leek er echt niet op dat dit 1,2,3 weggewerkt ging worden. Eerlijkheidshalve dient wel vermeld te worden dat de dames van BDC’90 wel simpelweg door bleven draven. Het tonen van karakter werd ver in de tweede helft beloond. Was het keeperswerk af en toe niet echt geweldig te noemen, op het moment dat de keepers er staan moesten, stonden ze er. Maar dat is pas een deel van dat wat er nodig is om een achterstand om te zetten in een voorsprong. Bij de stand van 20-21 werd het spel ook in de aanval beter. Met nog maar een achtal minuten op de klok, werd het spel gedraaid: 21-21, 22-21en 23-21. En die 23ste gaf de doorslag. Sittardia leek gebroken en miste een drietal kansen achtereen, de BDC’90 dames deden dit niet en wisten nog verder uit te lopen om met een uiteindelijke stand van 26-22 ongeslagen verder te kunnen in deze competitie.

Coach Ilona Venema Ignasz

Waar het aan ligt dat de dames nog ongeslagen zijn? Gegarandeert aan een combinatie van zaken. Het is nooit maar een factor die beslist over winst of verlies. Echter staat wel vast dat de komst en het werk van Ilona Venema Ignasz er een meer dan riant deel van uitmaakt. Een coach met een bak aan ervaring als trainer en ook nog eens als speler van het Hongaarse team dat in 1965 wereldkampioen werd. Niveau, hoog niveau. Dat BDC’90 Ilona Venema Ignasz binnen wist te halen spreekt overigens ook boekdelen over de inzet van de betrokkenen bij de club.

We stellen de nieuwe trainer even aan u voor. Geboren werd zij in Boedapest, Hongarije als Ilona Ignasz. Op 12-jarige leeftijd komt zij per toeval, zoals zij zelf zegt bij het handbal terecht.

Ilona Venema Ignasz: “Bij ons in de buurt was er vlakbij een handbalclub. Op een dag kwam er, ik was 12 jaar, een handbaltrainer naar onze school en hij vroeg wie er handballen wilde? Ik heb toen ja gezegd, want er was niet veel bij ons. Was hij van het volleybal of basketbal geweest had ik ook ja gezegd en nooit aan het handballen toegekomen. Op school deden we nooit aan handbal. Er was toen maar 1 bal op de hele school. En onze lerares vond vangbal heel mooi. We speelden dus bijna altijd vangbal. Achteraf bleek dat een prima voorbereiding voor het handbal.”

Daarna volgde er de studie en ook een heel uitgebreide studie voor het handbal van maar liefst 4 jaar. Zelf spe;len en daarin zo goed worden dat het behalen van het nationale team en het wereldkampioenschap erop volgden. Alles behalve kinderachtig. En de manier waarop ze als coach te werk gaat is dat ook niet.

Ilona Venema Ignasz: ” In het begin zeggen de spelers dat ik streng ben. Maar je moet als coach ook duidelijk zijn. Ik was eens een keer als toeschouwer bij een training en daar ging een oefening meerdere keren fout. De coach stuurde de spelers naar de hoek in om samen te overleggen wat er het beste gedaan kon worden om die fout eruit te krijgen. Tien minuten later kwamen de spelers uit de hoek en hadden geen antwoord. Maar dat kan ook niet, het zijn spelers, de coach moet de antwoorden hebben….. Er zijn maar drie uur per week dat we kunnen trainen. En er zijn verschillemnde zaken waar het fout gaat. Die pak ik aan. Het shotpercentage was veel te laag. Daar moet dus aan gewerkt worden….. En ik laat alle oefeningen met de bal doen. Niet gewoon heen en weer rennen voor de conditie. Dat heen en weer rennen kun je dan ook mét de bal doen….”

Duidelijke uitleg en duidelijke training. Zo is ook haar coaching. Geen opgewonden gedoe en nerveus op en neer ijsberen langs de lijn. Notities maken van verbeterpunten en korte maar duidelijke coaching: ” Ga door” of “Schuiven, schuiven” en “Ga de hoek in, maak het ze lastig.” Basisinstructies die een speler bevatten én ook ter plekke meteen zonder poespas uit kan voeren. En er is natuurlijk ook bij de spelersgroep de wetenschap dat ze gecoacht worden door een wereldkampioen. Dat zit dan tussen de oren, maar het werkt wel.

Ongeslagen verder, dus het functioneert. Er is echter iets dat niet zo mooi werkt. Het bestuur, of de hele vereniging beter gezegd, werkt goed. Maar dat blijkt niet alleen maar hosanna te zijn. Robbert Hoogeboom, : ” In 8 jaar tijd is het ledental van 100 naar rond de 200 gegroeid. Daar zijn we natuurlijk blij mee als club. Het levert echter wel een probleem op: we lopen tegen onze grenzen aan. Er is te weinig ruimte aan trainingsplek en trainingstijd. Zo moet er op de vrijdag door een 50-tal jeugdleden getraind worden in een halve hal binnen een heel kort tijdsbestek. Uitwijken naar een andere tijd blijkt of zo goed als onmogelijk of de beschikbare tijd is dermate ongunstig dat er geen enkele vrijwilliger voor te vinden is. BDC’90 loopt letterlijk tegen zijn grenzen aan.”De club groeit en groeit en staat letterlijk voor plek te springen.

Dit probleem werd door het bestuur ook besproken met de gemeente. Echter was dat weinig hoopgevend. In plaats van meer en/of beter werd er heel recent bekend dat er ook nog eens de kleine, maar druk bezette, sporthal van de Residentie gaat verdwijnen.Bovendien, tot overmaat van ramp, werd er ook bekend dat er gezien de financiële situatie in Landgraaf geen zicht op verbetering is, terwijl er toch wel degelijk door GBBL voortdurend gehamerd wordt op het belang van sport en bewegen. Misschien wat minder kunstgras en dat geld in een mooie nieuwe sporthal? ‘T is maar een idee..