DE SPELEN NAAR 2021, MAAR OLYMPISCHE FOCUS BLIJFT ER BIJ JESSICA BLASZKA VOLOP IN

Ook menige sportieve droom spatte uiteen onder het COVID-19 geweld. Atleten midden in hun olympische voorbereiding, en dan dit. Worstelaar Jessica Blaszka is een van die topatleten. Hoe nu verder? Een interview.

Lambert Rinkens, Landgraaf 19 mei 2020, 19:23

Zij was absoluut op de goede weg om zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen te Tokyo. Nog een finale halen in Boedapest of Sofia en de kwalificatie zou een feit geweest zijn. En de kans om een van die finales te bereiken was er zeker. Jessica Blaszka hoort gewoonweg bij de absolute Europese top. In 2019 brons op het EK en dit jaar, in stijgende lijn, de zilveren plak op het EK. Bovendien heeft zij al de Olympische ervaring van Rio de Janeiro in 2016. Zij weet dus wat er voor nodig is. En toen was er COVID-19. Wat doet dit met een sporter?

Op bezoek bij een Olympische sporter

Nu wemelt het niet echt van de Olympische sporters in Landgraaf. Eigenlijk zijn er dat maar verdomd weinig. En in principe hoort dat ook zo. Uitsluitend de wereldtoppers komen tijdens de olympische spelen bijeen en leveren dan het hoogste niveau mogelijk. En dan verwacht je eigenlijk bij een bezoek thuis bij een van die atleten toch iets van pracht en praal, want uiteindelijk ga je bij een topatleet langs. Maar geen luxe villa te zien bij aankomst. Een normale doorsnee woning in een normale doorsnee straat op het Eijkske. Een kleine middenklasser voor de deur met daarop de kersverse stickers waar dan ‘op weg naar Tokyo’ op te lezen valt. Eenmaal binnen ook geen poespas. De inrichting is praktisch met oog voor ruimte en rust, maar wederom geen overdreven luxe.

De eerste indruk die Jessica maakt is open, spontaan en zelfverzekerd. Zij draagt een spijkerbroek en wit T-shirt. Wederom geen poespas dus. Afstand houdend nemen we plaats in de tuin. Hond Lucky snuffelt eens links en rechts, vindt het wel prima zo, en legt zich te rusten in het zonnetje.

De olympische spelen vallen weg , hoe kwam dat aan?

Jessica Blaszka antwoord: ” We waren op stage in Japan toen het duidelijk werd hoe ernstig de situatie was. We moesten snel vertrekken. Alles ging dicht. Hadden we te lang gewacht hadden we er maanden vast gezeten.

En het is ‘shit’. Maar dat is voor iedereen zo. En niet alleen voor de sport. Het sociale leven is belangrijker dan de sport. Het ergste vindt ik het voor de ouderen. Opa en oma, wekenlang geen bezoek…. En dan het onbegrijpelijke gedrag van sommigen. Mensen beseffen de impact van COVID-19 niet. Ik heb mensen horen zeggen: ” Boeit me niet als ik het krijg.”

Bovendien is het allemaal dubbel. In Duitsland mag dan wel een worsteltraining met het ene zwetende gezicht op het andere, maar tegelijkertijd moet je dan aan ‘social distancing’ doen?

En de training nu?

Tot nu toe heb ik geen mattraining gehad. Dat gaat waarschijnlijk weer pas vanaf september kunnen gebeuren. Ik heb veel thuis getraind. Sportschool VHealth uit Valkenburg, waar ik normaal met Kay Hermans de krachttraining doe, heeft me gewichten gestuurd zodat ik thuis verder kon. Thuis werkt echter heel anders. Normaal heb ik 10 trainingen per week. Vijf sessies ’s morgens en vijf in de avond. Gelukkig kan ik nu weer in de sportschool terecht. Dat voelt echt fijn.

Lees verder onder de afbeelding

Wereldwijd gezien is worstelen een enorme sport. Maar hier in Nederland kun je daarmee toch moeilijk als professional overleven?

Jessica Blaszka: ” In mijn geval kan ik dat momenteel wel. Sinds enige tijd heb ik de A status (Topsportstatus NOC*NSF). Ik kan me dus wel focussen op de sport. Het is inderdaad wel zo dat worstelen hier in Nederland in de laatste jaren helaas minder populair is geworden. KSV Simson heeft het geluk dat ze in de Duitse competitie terecht kunnen. Maar de Nederlandse competitie is er niet meer.

Voor mij ligt dat echter anders. Ik neem niet deel aan de competitie. De toernooien waaraan ik moet deelnemen vinden plaats in het buitenland. Ik reis dus veel en dat ook wereldwijd. Dat is simpelweg niet te combineren, mijn focus ligt op de Olympische Spelen.

Je traint met Frans Snijders. Hoe belangrijk is hij voor jou?

Jessica: “Frans is heel belangrijk. Hij heeft een bak aan ervaring. Jarenlang heeft hij zelf op heel hoog niveau geworsteld. Hij weet het uit eigen ervaring, ….trouwens hij is ook mijn peetoom….., maar hij weet hoe het voelt, hij weet exact wat je er voor moet laten. We trainen met een klein team en dan is het belangrijk dat je een echt goede band hebt, en die is er bij ons.

Hoe nu verder?

Jessica: “Zoals het er nu uitziet worden de olympische spelen naar volgend jaar doorgeschoven. Mijn focus ligt op die spelen. We moeten nu gewoon kijken hoe het zich allemaal ontwikkelt. Maar dat is dan betreffende de sport. Het belangrijkste is echter het normale leven. Mensen moeten gezond blijven. Ik wil de ziekte ook niet krijgen. En niet alleen voor mezelf, ik wil het al helemaal niet aan iemand doorgeven.

Lucky wordt wakker en kijkt eens. Het lijkt tijd om naar huis te gaan.

Met dank aan Jessica Blaszka voor haar medewerking.

Fotografie: Jessica Blaszka, De Landgraaf Courant